Tuesday, July 27, 2010

Kayumangging Sobre

Isa, dalawa, masaya pa. Tatlo, apat, dito ba nararapat? Lima, bitaw na. Ito ang napala ko sa paghahangos na kumita ng pera. Ako nga’y bubot pa sa pagharap sa buhay, akala ko eksperto na.

Ilan kaya sa mga taong may bitbit na brown envelope ang alam kung saan sila pupunta? Lingid kaya sa kanilang malay na ang bolpen na dala ay kadugtong ng kanilang ugat na ang tinta ay ipapatak sa isang kasunduan para sa isang paninilbihan? Saan kaya sa mga pintuang ‘yan ang nagsasabi ng katotohanan? Sa paggulong ng dyip at pagyabag ng paa, maraming napupudpod na goma. Dalangin ng bawat may dala, sana heto na. Kung maari lang sana maniguro, pipiliin mo kung ano ang gusto. Ngunit kaya nga may brown envelope dahil ordinaryo. Bago at presko, sana sa mata ng tagasuri masubukan nila ako. Masakit kasing isipin kung basta sasambitin, “Sige tatawagan ka nalang namin”. Para ka tuloy isang buhangin, na madaling hinipan ng hangin. Teka bakit ba naging makata, hindi naman sadya.

Naalala ko tuloy ang isang linya sa desiderata, na talagang ang mundo ng business ay mapangutya. Ang isang fresh graduate ay magiging isang isda na madali nilang bibingwitin kahit ano ang ipain. Siguro nga ako’y nagbubulag-bulagan at nagbibingi-bingihan, mahirap talagang tanggapin ang katotohanan. Ang tao ay mananatiling alipin ng pera, pangalawa ng kanyang mga pangarap.

No comments:

Post a Comment