"Tulog alas otso ng umaga, gising alas tres ng hapon. Kain. Konting peysbuk at soundtrip. Konting munimuni pa. 'Yan alas sais na. Kain. Ligo. Sakay sa bus. Nokturnal. Buhay sa gabi."
Lumubog na ang araw. Ang liwanag ay nagpaalam na sa gawing dito ng mundo. Buksan ang mga silindrang de-enerhiya. Habang ang iba ay tapos na sa trabaho, sila ay mag-uumpisa pa lang. Dilim ang kanilang araw, at dilim ang kanilang kita. Mas maswerte yata sila na hindi nadadampian ng araw ang kanilang mga balat, na nirereklamo naman ng karamihan sa isang tropikal na lugar. Dama ang hangin. Tahimik ang paligid. Animo'y walang nakakita at nakakapansin sa mga kilos nila. Karamihan sa kanila ay kumikilos sa ilalim ng iisang bubong; ang iba ay nagtatrabaho sa harap ng telepono, ang ilan ay nangaaliw ng tao, nagpapakasasa, samantalang meron naman ding naglalaro sa ilalim ng buwan. Nakakalungkot makita ang mga inosenteng nilalang na inalipin ng mga bulaklak. Imbes na nahihimbing sila, heto nakaabang sa kalansing na magmumula sa awa ng may mga malilinis at maduduming budhi. Sana lumiwanag na nang sa gayon ay matigil na ang kanilang kahibangan.
Nung ako'y bata pa, takot ako sa dilim. Ngunit ang panahon ay sadyang nagbabago. Pinakilala niya sa akin ang liwanag at ang dilim. Dapat pa ngang matuwa sa pagbabagong 'to dahil isa itong pagpapatunay na buhay ka, na ang mundo mo'y patuloy sa pag-ikot. Hindi man natin alam kung saan minsan tayo'y patungo, ang ideyang kabilang ka sa mga nilalang na tumitibok ang puso ay higit pa sa alinman. Hindi ka mawawalan na parang umaga at gabi. Gawin mo ang dapat, sabayan mo ang buhay. Makulay ang paligid. Masdan mo lang.
Lumubog na ang araw. Ang liwanag ay nagpaalam na sa gawing dito ng mundo. Buksan ang mga silindrang de-enerhiya. Habang ang iba ay tapos na sa trabaho, sila ay mag-uumpisa pa lang. Dilim ang kanilang araw, at dilim ang kanilang kita. Mas maswerte yata sila na hindi nadadampian ng araw ang kanilang mga balat, na nirereklamo naman ng karamihan sa isang tropikal na lugar. Dama ang hangin. Tahimik ang paligid. Animo'y walang nakakita at nakakapansin sa mga kilos nila. Karamihan sa kanila ay kumikilos sa ilalim ng iisang bubong; ang iba ay nagtatrabaho sa harap ng telepono, ang ilan ay nangaaliw ng tao, nagpapakasasa, samantalang meron naman ding naglalaro sa ilalim ng buwan. Nakakalungkot makita ang mga inosenteng nilalang na inalipin ng mga bulaklak. Imbes na nahihimbing sila, heto nakaabang sa kalansing na magmumula sa awa ng may mga malilinis at maduduming budhi. Sana lumiwanag na nang sa gayon ay matigil na ang kanilang kahibangan.
Nung ako'y bata pa, takot ako sa dilim. Ngunit ang panahon ay sadyang nagbabago. Pinakilala niya sa akin ang liwanag at ang dilim. Dapat pa ngang matuwa sa pagbabagong 'to dahil isa itong pagpapatunay na buhay ka, na ang mundo mo'y patuloy sa pag-ikot. Hindi man natin alam kung saan minsan tayo'y patungo, ang ideyang kabilang ka sa mga nilalang na tumitibok ang puso ay higit pa sa alinman. Hindi ka mawawalan na parang umaga at gabi. Gawin mo ang dapat, sabayan mo ang buhay. Makulay ang paligid. Masdan mo lang.
