Mt. Mayon - The Perfect Volcano

The moment that I am writing this, I am just maybe few kilometers away the foot of this great volcano. I am not really sure because from the terrace of our hotel it seems so near. It is like a wall paper in the background. Breathtaking view? Yes, it is. Like a pain/stress-reliever.I cannot take my eyes off her. She is sometimes shy, revealing, and calm. From Iriga, Camarines Sur, she can be seen even she is 30 km away air-distance. I am using my google earth right now! A 12 long hour drive from Manila to Legazpi is all worth it.

The calm Mayon at morning.

She is shy this time.

Silhouette before nighttime.

 

I have seen her beauty 360 degrees. I have seen the curves and the dented part. Maybe she got that the time she was angry. Nevertheless, she is still extraordinary. She hypnotizes everyone looking at her. She is hot. She is sexy. She is picturesque. She is perfect but she is very dangerous. Give me more adjectives to describe her.

The famous Cagsawa Church bell tower.

Eventhough we fail to see the Butanding of Donsol and the beaches of Caramoan, please do not ask me why we failed, going back to hotel always amuses me. The Mayon always welcomes us with a smile on the way to the city.

Your road view around Albay.

We are so lucky to have her here in our country. Mt. Fuji of Japan almost imitated her but not as perfect as hers. Indeed one of the greatest creation of nature is the Magayon. A must see in a Philippine tour. I hope to see a daraga like her.

Globally Yours

From now on I will be using the most powerful language in this blog. Why? Because I just want to. Seriously, I want to tell my story in a wider share of readers which is way too ambituous.

Everybody wants to learn English though it is only second widely spoken next to Mandarin. Lucky to have the American in the Philippines wayback who introduced the language and, of course, basketball. A foreign colleague asked me if we can also speak or understand Spanish and if we can, we had the two most powerful language. Unfortunately we cannot speak or understand Spanish except for those who studied in a school offering the language's course. What if we can speak Español too? Then we become a multilingual country not to mention few who knows Mandarin. How I wish. According to statistics the most spoken language are Mandarin, English, and Spanish.

Who else wants to learn a foreign language? Maybe Japanese, because you are fond of manga; Korean, maybe you are a fan of Kpop or drama series; Chinese, so that you can make "tawad" in Divisoria or Binondo with a squint-eyed sales personnel; French, to be called "sosyal". It is your choice. A dj told her listeners that she will start her Korean language class next week because she is crazy with kpop and dramas. While a friend is teaching English to Koreans. A classmate sings a Japanese anime theme but no one sings along with Jai Ho. A lone call center agent speaks French, I wonder how much he is being paid for that. A Brazilian is trying to speak Tagalog in tv. A brown-skinned kid parroting Harry Potter. See how the trend goes? That is globalization. The word that I first heard since I was a kid in a non existing local channel today. Remember RPN9? The ad with thunder wherein that time I thought the meaning of it is the world is going to end and it goes like this: "Be ready for Globalization" (thunder clashes). It takes about past a decade when I fully understand what it is. Funny right?

Kayumangging Sobre

Isa, dalawa, masaya pa. Tatlo, apat, dito ba nararapat? Lima, bitaw na. Ito ang napala ko sa paghahangos na kumita ng pera. Ako nga’y bubot pa sa pagharap sa buhay, akala ko eksperto na.

Ilan kaya sa mga taong may bitbit na brown envelope ang alam kung saan sila pupunta? Lingid kaya sa kanilang malay na ang bolpen na dala ay kadugtong ng kanilang ugat na ang tinta ay ipapatak sa isang kasunduan para sa isang paninilbihan? Saan kaya sa mga pintuang ‘yan ang nagsasabi ng katotohanan? Sa paggulong ng dyip at pagyabag ng paa, maraming napupudpod na goma. Dalangin ng bawat may dala, sana heto na. Kung maari lang sana maniguro, pipiliin mo kung ano ang gusto. Ngunit kaya nga may brown envelope dahil ordinaryo. Bago at presko, sana sa mata ng tagasuri masubukan nila ako. Masakit kasing isipin kung basta sasambitin, “Sige tatawagan ka nalang namin”. Para ka tuloy isang buhangin, na madaling hinipan ng hangin. Teka bakit ba naging makata, hindi naman sadya.

Naalala ko tuloy ang isang linya sa desiderata, na talagang ang mundo ng business ay mapangutya. Ang isang fresh graduate ay magiging isang isda na madali nilang bibingwitin kahit ano ang ipain. Siguro nga ako’y nagbubulag-bulagan at nagbibingi-bingihan, mahirap talagang tanggapin ang katotohanan. Ang tao ay mananatiling alipin ng pera, pangalawa ng kanyang mga pangarap.

Nokturnal

"Tulog alas otso ng umaga, gising alas tres ng hapon. Kain. Konting peysbuk at soundtrip. Konting munimuni pa. 'Yan alas sais na. Kain. Ligo. Sakay sa bus. Nokturnal. Buhay sa gabi."

Lumubog na ang araw. Ang liwanag ay nagpaalam na sa gawing dito ng mundo. Buksan ang mga silindrang de-enerhiya. Habang ang iba ay tapos na sa trabaho, sila ay mag-uumpisa pa lang. Dilim ang kanilang araw, at dilim ang kanilang kita. Mas maswerte yata sila na hindi nadadampian ng araw ang kanilang mga balat, na nirereklamo naman ng karamihan sa isang tropikal na lugar. Dama ang hangin. Tahimik ang paligid. Animo'y walang nakakita at nakakapansin sa mga kilos nila. Karamihan sa kanila ay kumikilos sa ilalim ng iisang bubong; ang iba ay nagtatrabaho sa harap ng telepono, ang ilan ay nangaaliw ng tao, nagpapakasasa, samantalang meron naman ding naglalaro sa ilalim ng buwan. Nakakalungkot makita ang mga inosenteng nilalang na inalipin ng mga bulaklak. Imbes na nahihimbing sila, heto nakaabang sa kalansing na magmumula sa awa ng may mga malilinis at maduduming budhi. Sana lumiwanag na nang sa gayon ay matigil na ang kanilang kahibangan.

Nung ako'y bata pa, takot ako sa dilim. Ngunit ang panahon ay sadyang nagbabago. Pinakilala niya sa akin ang liwanag at ang dilim. Dapat pa ngang matuwa sa pagbabagong 'to dahil isa itong pagpapatunay na buhay ka, na ang mundo mo'y patuloy sa pag-ikot. Hindi man natin alam kung saan minsan tayo'y patungo, ang ideyang kabilang ka sa mga nilalang na tumitibok ang puso ay higit pa sa alinman. Hindi ka mawawalan na parang umaga at gabi. Gawin mo ang dapat, sabayan mo ang buhay. Makulay ang paligid. Masdan mo lang.

Pag-uumpisa

Kumusta? Hi? Hello? Uy? Hanggang sa mga unang hakbang kung saan hindi na kinakailangan pang magsalita. Isaksak sa plug, buksan ang AVR, at pindutin ang buton ng CPU, kusa namang kokonekta ang internet, at heto nakikisalamuha ka na sa ibang mundo.

Naligaw yata ako sa pahinang ito. Magiging isang manunulat o blogger pa nga? Bakit hindi? gayong may sarili na akong pc, at may internet pa. Bukod pa sa katotohanang isa akong tambay na naghihintay ng swerte, naghahabol sa swerte, at umaasa. Nasaktan. Oo. Dahil sa mga nakakaalam, isa akong biktima ng pagkabigo. Pagkabigo na makuha ang tropeo kung ituring ng mga gradweyts sa limang taong pagsabak sa kurso ng engineering. Salamat nalang sa mga taong nagpapalakas loob at sa mga librong likha ng mga awtor na inspirado at naging inspirasyon.

Malamig na ang hangin. Disyembre na. Ngunit ang utak ng bawat isa, partikular ang mga bagong salta, ay nangangamba, ang ilan ay hindi. Ang ilan ay kukuha ng "tropeo" samantalang ang iba ay susubukin ang kakayanan, katanyagan at karangyaan. Susubukin makisalamuha sa mundong ginagalawan. Magsisimula ang lahat, pwedeng ngayon, sa makalawa o higit pa, maaaring nandyan na. Basta ba humakbang ka, kahit nagiisa ka, hindi matatapakan ng kahit sino ang lupang tinapakan mo. Teritoryo mo yan. Tiwala at pag-asa ang kakampi mo. Sila ang tunay na kaibigan.